A FOTO QUE NUNCA FIXEN

                                                                         Kandinsky

Por primeira vez tiven que inventar unha desculpa por chegar tarde, algo que non me gustaba pois prefería entrar dos primeiros para escoller un lugar no longo pupitre, ir sacando os libros e repasar un pouco á espera de que a profesora Carmiña me fora preguntando o tema de cada asignatura, pero aquel día foi diferente.

Era ese tempo de inverno cando as mañás quedaban cubertas de xeada, os prados parecían sabas brancas e ao andar as botas ían rompendo os cristais de xeo que cubrían as pozas dos camiños. Por iso levaba a bufanda ao redor do colo e luvas de lá, para que non enfriase a man da que colgaba a carteira chea de libros e cadernos. Gustaba de mirar o bafo que saía da boca ao respirar e pensaba que aquel día aínda era moito máis frio que o anterior.

O camiño íase estreitando e de súpeto un lóstrego de cores xurdeu ao mirar cara a horta do Patrón. Centos de xílgaros pousados sobre as prantas da beira do camiño, unha nube de cores pintaban a xeada de bermello, amarelo, branco e negro, alí quedos. Foi como unha sensación que entraba polo corpo, subía polo peito e saía polos sentidos. Xamais vira algo igual naquel mundo no que todo era unha escala de grises onde os obxectos e as vivencias oscilaban do branco ao negro.Unha sensación inesquecible.

No podo agora dicir canto tempo pasou, só recordo que a señora que viña co pano á cabeza e as calderetas de leite nas mans, parou un tempo e dixo: Que cousa, na miña vida...!
Foi un tempo dabondo para que a imaxe me quedara grabada para sempre na memoria.

Ao día seguinte madruguei un pouco máis do acustumado para ver se podía gozar outra vez daquel enxamio de cores que os paxariños me tiñan agasallado, pero foi inútil, por máis que agardei ese día os xílgaros non voltaron, nin no seguinte, nin no outro. E ficou na memoria aquela sensación cromática, como se dunha fotografía se tratara.

Daquela non se dispoñía de teléfono móbil nin dunha cámara no peto que permitira fixar as imaxes coas que un se atopa cada día e que merecen ser lembradas, as fotos eran cousa de determinadas cerimonias ou acontecementos importantes da vida das persoas, sempre en branco e negro. A vida era así, unha gama que oscilaba entre esas dúas cores. Branca ou negra era a roupa, as películas do cine ou os libros e as imaxes, tamén a ledicia ou o loito e no medio unha escala de grises de distintas tonalidades. Só a natureza nos agasallaba dende a chegada da primavera sementando cores polos campos ou coa visita da numerosa bandada de xílgaros que viña alegrar aquela rutinaria e fría mañá de inverno.

Cando vexo algún cadro de Kandisky a imaxe volta a reproducirse e sinto non poder conservar impresa unha das máis extraordinarias sensacións da miña infancia.